حکیم عمر خیام

من بی می ناب زیستن نتوانم                بی باده کشید بار تن نتوانم

من بندۀ آن دمم که ساقی گوید               یک جام دگر بگیر و من نتوانم

»«

تا کی غم آن خورم که دارم یا نه           وین عمر بخوشدلی گذارم یا نه

پر کن قدح باده که معلومم نیست           کایندم که فرو برم بر آرم یا نه

»«

ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم           وین یکدم عمر را غنیمت شمریم

فردا که از این دیر فنا در گذریم           با هفت هزار سالگان سربسریم

»«

گردون نگری ز قد فرسودۀ ماست        جیهون اثری ز اشک پالودۀ ماست

دوزخ شرری زرنج بیهودۀ ماست         فردوس دمی ز وقت آسودۀ ماست

»«

چون عمر بسر رسد چه بغداد و چه بلخ   پیمانه چو پر شود چه شیرین و چه تلخ

خوش باش که بعد از من و تو ماه بسی    از سلخ به غرّه آید از غرّه به سلخ