مرگ من روزی فرا خواهد رسید

مرگ من روزی فرا خواهد رسید / در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبار آلود و دور / در خزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید / روزی از این تلخ و شیرین روز ها

روز تلخی همچو روزان دگر / سایه ای ز امروز ها ، دیروز ها

دیدگانم همچو دالانهای تار / گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود / من تهی خواهم شد از فریاد درد

می خزند آرام روی دفترم / دستهایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در رگهای من / روزگاری شعله میزد خون شعر

خاک می خواند مرا هردم به خویش / می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب / گل به روی گور غمناکم نهند

بعد من ناگه به یک سو می روند / پرده های تیرۀ دنیای من

چشمهای ناشناسی می خزند / روی دفتر ها و کاغذ های من

در اتاق کوچکم پا می نهد / بعد من با یاد من بیگانه ای

در بر آئینه ام ماند به جای / نقش دستی، تار موئی، شانه ای

می روم از خویش و می مانم به خویش / هر چه برجا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی / در افق ها دور و پنهان می شود

لیک دیگر پیکر سرد مرا / می فشارد دست دامنگیر خاک

بی تو دور ازضربه های قلب تو / قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

بعدها نام مرا باران و خاک / نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه / فارغ از افسانه های نام و ننگ

                                          فروغ فرخزاد